[...] Ένας νέος άνδρας περιπλανιέται στη Νέα Υόρκη, μια πόλη ξένη, παγκοσμιοποιημένη, τραβώντας φωτογραφίες με το κινητό του (άραγε από δω ξεκινά η ιστορία;).

Μα δεν πρόκειται για κάτι υπέρ το δέον παράξενο. Οι φωτογραφίες του αντιπροσωπεύουν, όπως και το τηλέφωνο, ένα διάλογο. Είναι μια κλήση και μια απάντηση, μια απόπειρα να ξετρυπώσει την αυθεντικότητα των όσων αντικρίζει, να επισημάνει το παράδοξο, να καταγράψει την αναδίπλωση της μέρας στη νύχτα, και κατόπιν ν\' ανακαλύψει τι μπορεί να του ξέφυγε. Εάν η πόλη γίνει εικόνα, μπορεί να τη βάλει στην τσέπη του - η απεραντοσύνη της γίνεται του χεριού του.

Λέγεται πως αυτή τη στιγμή υπάρχουν 60 εκατομμύρια φωτογραφίες μόνο στο Facebook, δέκα για κάθε άνθρωπο στον πλανήτη. Ο χάρτης είναι πλέον μεγαλύτερος απ\' την έκταση που περιγράφει, κι ωστόσο απείρως πιο ελλειμματικός.

Παρά τις νέες τεχνολογικές δυνατότητες που αξιοποιεί, οι 54 αυτές φωτογραφίες του Καμίλο Νόλλα αντηχούν έναν παλιότερο τρόπο προσέγγισης της οπτικής εμπειρίας, καθώς επίσης κι έναν παλιότερο τρόπο νοηματοδότησης. Ο αναγνώστης-θεατής (εσείς που διαβάζετε αυτή την αράδα) προτρέπεται να στοχαστεί, να αποκριθεί, να απορρίψει, να υποκαταστήσει. Καθώς περιεργάζεται την κάθε εικόνα και φαντάζεται το περιεχόμενο της, τον ευρύτερο κόσμο εκτός του κάδρου της, βιώματα που \'χουν καταστεί ξεχωριστά, ο αναγνώστης συνδέεται ως ενεργός συνεργάτης στην αναζήτηση του νοήματος. Το βίωμα του φωτογράφου, με σημείο αναφοράς ένα μικρό τετράγωνο κάδρο, λέει συγχρόνως λιγότερα και περισσότερα απ\' όσα δείχνει.

Η διαλεκτική του Νόλλα με τη Νέα Υόρκη είναι πλέον στη διάθεση πολλών, ανήκει και μεταμορφώνεται απ\' την κοινότητα που συνωθείται γύρω απ\' την κατάληξη της πρότασης: "Θα δω το φεγγάρι ανέτειλε".

(Φρεντ Ρίτσιν, Μπρονξ, Νέα Υόρκη, Μάρτιος 2011)